یادداشت دوم 13 بهمن 1395 - هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق

بعد از ظهر امروز دقایقی در مجلس بزرگداشتی که برای تجلیل از کوهنورد پیشکسوت مرحوم مهندس سمواتی در سالن سنگنوردی شهید چمران برگزار شده بود شرکت کردم.

مجالس اینچنینی باعث میشه در مورد فلسفه ی تولد ، زندگی و مرگ بیشتر فکر کنیم. همه ی ما میدونیم که روزی نوبت رفتن ما هم خواهد شد اما شاید خیلی از ما این دونستن رو باور نداشته باشیم.

به هر حال ، یکی از جملات تاثیرگذاری که در مورد تولد و مرگ شنیدم این بوده که وقتی متولد میشیم ما گریه میکنیم و اطرافیانمون شادمان هستند و میخندند ، طوری زندگی و عمل کنیم که موقع مرگ ، ما شادمان باشیم و بخندیم و اطرافیانمون ناراحت باشند و اشک بریزند.

کسانی که در زندگی منشاء خیر و برکت و رشد و تعالی برای اطرافیان و جامعه هستند هرگر نمیمیرند و جاودانه خواهند موند. این افراد از نظر فیزیکی و جسمی دیگه بین ما نیستند اما افکار و خاطرات اونها و نتایج فعالیتهاشون در بین ما هست و باعث میشه مرتب از اونها بخیر و نیکی یاد بشه و مهندس سمواتی از جمله ی این افراد بودند ؛ روحشون شاد و مغفرت و رضوان الهی نصیبشون باد.