یادداشت 26 فروردین 1396 - در عالم سیاست (2)

فقدان احزاب سازمان یافته در کشور باعث شده که در آشفته بازار ثبت نام های انتخابات ریاست جمهوری ، جمع نسبتا" زیادی از افراد سیاسی شناخته شده وارد گود انتخابات شوند. شاید در ابتدا به نظر برسه اینکار تنور انتخابات رو گرم میکنه اما وقتی میبینی از هر طیف و جناحی اقلا" 5-4 نفر ثبت نام کردند متوجه میشیم که به قول آقای دکتر محسن رضایی "یه اشکالی هست"!

اگه مردم عادی بدلایل مختلف فوج فوج رفتند برای رئیس جمهور شدن ثبت نام کردند ، شاید بتونیم بگیم که انتظاری از اینها نیست و درک درستی از خودشون و جایگاه ریاست جمهوری ندارند. اما آیا میشه همین برداشت رو در مورد سیاسیون داشت؟ شما دیگه چرا؟

الان حدود 28 نفر از رجال سیاسی سرشناس کشور ثبت نام کنند. فرض میکنیم که نصف اینها هم به دلایل مختلف احراز صلاحیت نشوند. باز هم 14 نفر باقی میمونند که نمایندگی 4-3 جناح سیاسی اصلی کشور رو بر عهده دارند (حتی اگه خودشون گفتند مستقل اومدند شما باور نکنید!). آیا جناحهای سیاسی کشور ، رقابتهای درون جناحی خودشون رو باید در عرصه انتخابات سراسری انجام بدهند؟ آیا اینکار باعث شکسته و پخش شدن آرای مردم نخواهد شد که در نتیجه رئیس جمهور با آرای کم انتخاب میشه و همین موضوع سرکوفتی براش میشه در طول 4 سال زمامداری؟

در امریکا و بسیاری از کشورهای اروپایی ابتدا انتخابات درون حزبی برگزار میشه و از هر حزب فقط یه نفر میاد در عرصه ی انتخابات اصلی. اما در ایران فلان جناح بیانیه میده و 5 نفر رو کاندیدای خودش اعلام میکنه!! فلان دسته ی سیاسی از کاندیدای پوششی استفاده میکنه!! یکی دیگه خودش و معاونش و وزیرانش با هم میاند (فقط مونده اعضای محترم خانواده که جمعشون جمع باشه)!!

اینها همه علائمی است که نشون میده هم قانون انتخابات ایراد داره و هم سردمداران جناحهای سیاسی یا خودشون به بلوغ سیاسی نرسیدند و یا اینکه نتونستند تفکر عملکرد سیاسی-حزبی درست رو بسط بدهند.

اما در کنار این نکات منفی ، امروز شاهد دو حرکت قابل احترام و در خور تحسین بودیم. دو نفر از کسانی که احتمال زیاد میرفت ثبت نام کنند از اینکار انصراف دادند. شاید خود این انصراف چیزی مهمی نباشه یا فکر کنیم که چون میدونستند رأی نمیارند کنار رفتند اما وقتی بیانیه ها و صحبتهای این دو نفر رو میشنویم متوجه میشیم تفکری که پشت این اقدام قرار داشته قابل تحسین و احترام است.