یادداشت 16 خرداد 1396

ماه رمضان داره یواش یواش به نیمه ی خودش نزدیک میشه و امسال هنوز اون جرقه و روشنی که انتظار دارم در این ماه شریف در وجود ببینم رو ندیدم.....

اعتقاد دارم که ایجاد این جرقه و تابیدن نوری درخشان در وجوم از طریق خوندن نماز و دعا و روزه ی عرفی (نخوردن و نیاشامیدن) بدست نخواهد اومد. هر چند که اینها در جای خودش ارزشمنده چرا که روزه اطاعت از امر دوست و نماز و دعا ، گفتگو با دوست است اما به نظرم معنویت و روشنی ویژه ی ماه مبارک رمضان ، از اقدام و عمل به کارهای خیر در مورد دیگران بدست خواهد اومد و لاغیر. و من هنوز چنین کاری نکردم.....

انتظار کشیدن برای پیش اومدن موقعیتی که بشه این اقدام و عمل رو انجام داد هم با معناست و هم بی معنا. با معناست چرا که بارها دیدم که نیاز دیگران به ما و کار ما ،  نعمتی است که توسط خداوند در مسیر زندگی ما قرار داده میشه تا اوج بگیریم و انتظار برای دریافت این نعمت با معناست. و از طرف دیگه این رو هم درست میدونم که خداوند در مورد رسیدگی به کار دیگران ، بارها و بارها تذکراتی رو به انسان داده که دیگه ، نشستن و چشم انتظار بودن رو بی معنا میکنه......

نمیدونم..... حس خوبی ندارم...... روزهای ماه داره یکی بعد از دیگری سپری میشه و فرصت از دست میره..... کلید مهم این اقدام و عمل در یه آیه ی قرآن اینگونه معرفی شده که:

لَنْ تَنَالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ وَمَا تُنْفِقُوا مِنْ شَیْءٍ فَإِنَّ اللَّهَ بِهِ عَلِیمٌ

هرگز به نیکوکارى نخواهید رسید تا از آنچه دوست دارید انفاق کنید و از هر چه انفاق کنید قطعا خدا بدان داناست (سوره مبارکه آل عمران آیه 92)

چه چیزهایی رو در زندگی دوست داریم؟ مال ، آبرو و جایگاه اجتماعی ، وقت و زندگی شخصی ، افکار و اندیشه های مثبت ، سلامتی و..... باید از اینها مایه بذاریم اون هم نه از اضافاتش بلکه از اصلش ؛ و این در عین راحتی ، بسیار سخت است.

این کلبه ی درویشی روزانه میزبان تعدادی بازدید کننده است که به دلایل مختلف و با روشهای گوناگون با قصد قبلی و بدون قصد و اراده ای خاص وارد این فضا شده و قدم به چشم بنده میگذارند. آمار بازدید حداقل روزانه 100 نفر تا بازدیدهای چند هزار نفره در مواقعی خاص هم باعث خوشحالی من میشه و هم نگرانیم. خوشحال بدلیل اینکه میزبان گروه زیادی از بستگان ، دوستان ، همکاران ، همشهریان ، هموطنان و دیگر انسانهای ارجمندی هستم که در جای جای این کره خاکی نوشته های بنده رو میبینند و میخونند و بعضا" بنده رو با مهر و محبتشون و یا با گله و انتقادشون مورد لطف قرار میدن و کمک میکنند تا راهم رو بهتر طی کنم و از طرفی نگرانم که شاید نتونم وظیفه ام رو در قبال این محبتها رو به درستی انجام بدم. هر چند این وبلاگ با هدف خاطره نویسی داره فعالیت میکنه اما چه بخوام و چه نخوام تاثیرات بیرونی دیگری هم داره و از این بابت ، وظایفی رو برام رقم میزنه ؛ وظایفی که نمیتونم و نباید نسبت به اونها بی تفاوت باشم.

در این شب گرامی و عزیز از ماه شریف رمضان از خدا میخوام که کمکم کنه. هم برای اینکه جرقه و روشنی رمضانی رو در دلم ایجاد کنم و هم اینکه بتونم وظیفه ام رو در قبال کسانی که نسبت به اونها باید احساس مسئولیت داشته باشم بخوبی و بهتر از گذشته ایفا کنم ؛ انشاءالله